Lojmanımız, köyden çok uzaktaydı. Ben lojmanda tek kalmaya başlayınca içime korku düştü. Akşam olunca evin kapısının arkasına eşyalar yığıyordum. Gerçi bir kötülük olsa, bağırsam kimse de duymazdı. Anneme yalvarırdım, gelip yanımda kalsın diye… Arada kalır, üç gün sonra evine geri dönerdi. Bu yalnızlık hissi, beni Allâh’a daha çok yaklaştırmaya başlamıştı. O zamanlar namaza başladım.
“İlâhî! Hamdini sözüme sertâc ettim, zikrini kalbime mîrâc ettim, Kitâbını kendime minhâc ettim. Ben yoktum, var ettin. Varlığından haberdâr ettin, aşkınla gönlümü bîkarar ettin. İnâyetine s...
Dergi yazılarını okumak için abonelik gerekmektedir!
YORUMLAR
-
İlk yorumu yapan siz olun!