Hased Ateşi Nasıl Söndürülür?

Bilmiş ol ki; hased kalbin en büyük hastalıklarındandır. Kalp hastalıkları ise, ancak ilim ve amel ile tedâvi edilir. Hased hastalığının tadâvisinde fayda sağlayacak ilim, hem dünya, hem de din bakımından hasedin ilk zararının kendine olacağını bilmendir. Ne dünyâlık ne de dinî cihetten bunun hased edilene bir zararı yokdur. Belki her iki cihetden de kârı vardır.

Dînîndeki zararı:

Hasedin sebebiyle, Allah'ın taksîmatınâ rızâ göstermiyor ve kazâsına kızıyorsun. Gizli hükümleri ile mülkü arasında sağladığı adâlet muvazenesine kızıyor ve bunu çirkin görüyorsun. Bu ise tevhidin özüne aykırı ve imânın gözüne saplanmış bir oktur. Bu kadarı sana yeter. Bu hususta daha fazla bir şey aramaya lüzum yoktur. Bu cinâyetlerle beraber, mü'minlerden birini aldatmış, ona nasîhatı terk etmiş, Allah'ın kullarının iyiliklerini sevmek hususunda, peygamberler ve velîler yolundan ayrılmış, Müslümanların belâya uğramaları ve nimetlerin ellerinden alınmalarını sevmeleri husûsunda şeytân ve kâfirlerle birleşmiş oldun. İşte bunlar kalbindeki pisliktir. Ateşin odunu yok ettiği gibi bu hastalık da amelleri yok eder.

Dünyadaki zararına gelince:

Adam hased ettikçe içinde bir ateş yanar, kendi kendini kemirir. Adeta rende ile rendelenirsin. Çünkü sen hased ettikçe Allah Teâlâ onun nimetini artırır. Onun nimeti arttıkça senin de hastalığın artar. Sıkıntı içinde bocalar, karanlık içinde kıvranırsın, göğsün daralır, uykun kaçar ve bu hastalık seni ölüme kadar götürür. Zaten şeytanın da istediği bunlardır. Sen onun perişanlığını isterken, kendin perişanlığa düşmüş olursun. Bununla beraber, senin hasedinin onun elindeki nimete bir tesiri olmaz. Hatta âhirete ve hesaba imânın olmasa dahi, seni sıkıntıya düşürdüğü için hasedden vazgeçmen gerekir, akıl ve mantık bunu gerektirir. Çünkü faydasız bir sıkıntıdır. Üstelik sen, hasedin âhiretteki cezâsını da biliyorsun. Buna rağmen nasıl hasedi bırakmazsın. Böylece Allah Teâlâ’nın gadâbına uğramaya çalışmaktan daha büyük bir şaşkınlık olur mu?

Ey hasedci! Eğer rüyâ veya keşif yolu ile hâlini görebilseydin korkunç bir manzara ile karşılaşırdın. Hâlin, tıpkı öldürmek için düşmana mermi atan, fakat mermisi geri teperek sağ gözüne isâbet edip gözünü çıkaran ve buna fazlaca sinirlenerek ikinci mermiyi atan ve ikinci mermi de, aynı şekilde geri teperek diğer gözünü çıkaran, buna da öfkelenerek attığı üçüncü mermi yine aksine kendi beynine saplanan ve hasmı esenlik içinde bulunan adamın manzarasına benzer. Belki hasedcinin manzarası bundan da fecidir. Çünkü bu adamın, hasmına atıp tersine dönerek kör olmasına sebep olduğu gözleri, nihâyet ölüme kadar yaşayacak ve ölüm ile onlar da yok olacaklardı. Fakat hasedden meydana gelen günâh ölüm ile yok olmaz. Hatta bu sebeble Allah Teâlâ’yı gadablandırır, bu sûretle cehenneme atılır.

İşte buraya kadar anlattıklarımız hâsedin ilim ile tedâvisidir. İnsanoğlu basîret gözü ve akl-ı selim ile düşünür ise hased ateşini kalbinden söndürür. Çünkü hasedin, kendini helâk ettiğini, düşmanını sevindirdiğini, hasedi sebebi ile huzûrunun bozulduğunu ve neticede Allah Teâlâ’nın gâdabına uğradığını bilir. İlim ise, sonu olmayan ve ihâtaya sığmayan bir varlıktır. Allah Teâlâ’nın, azamet ve kibriyasını, mülk ve melekûtunu insan tefekkür ettikçe, o nisbette her nimetin fevkinde ondan zevk alır. Kendisine hiç bir şey mâni olmaz. Bu mülâhazalar sebebiyle kimse hased etmez. Zirâ başkalarının aynı şeyi bilip ayni zevke varmaları kendisinden bir şey eksiltmez.

Sâdık Dânâ, Altınoluk Sohbetleri-4, s. 239- Erkam Yayınları