İnsan kendi kalbinde tevhîd Kâbesi’nin temellerini yükselterek kendi mimarı olur. Kendi harem bölgesini kendisinde inşa eder ve kendi zamanına kutsiyet verir. “Semi’allahu li men hamideh-Allah, kendisine hamd edenleri işitir” demekle kendi imamı olur ve melekler de “Rabbenâ leke’l-hamd” “Rabbimiz, tüm hamd ve senâ ancak Sana’dır” diyerek onun ardında cemaat olurlar.
Neden Âlemlerin Rabbi’yle ve âlemlere Rahmet’le kurbiyet halinde olma hazinesini yitirdik? Neden cesareti, dürüstlüğü, koşulsuz teslimiyeti kaybettik? Neden nefsini terbiye edebilme kabiliye...
Dergi yazılarını okumak için abonelik gerekmektedir!
YORUMLAR
-
İlk yorumu yapan siz olun!